W "Odmieniłeś moje życie..." mamy więc Abdela Sellou, jego dzieciństwo, drobne kradzieże, następnie większe problemy z prawem. Poznajemy z jego perspektywy nie tylko to, jak dostał pracę u Pana Pozzo, ale też to jak ona przebiegała. I w końcu to, czego mi brakowało w "Drugim oddechu" - odczucia Abdela, jego spojrzenie na opiekę nad Panem Pozzo i to jak niepełnosprawny mężczyzna wpłynął na swojego opiekuna.
Książka jest napisana w poważnym tonie, jednak autor w niektórych fragmentach staje się zabawny. Dzieje się tak głównie wtedy, gdy opisuje zabawne sytuacje. Bo jego znajomość z Panem Pozzo to niekiedy chwile smutku i gorszych dni, a niekiedy chwile pełne humoru.
To, co w tej książce widać (i co widać ogólnie w całej historii), to fakt, iż obaj mężczyźni odnaleźli siebie kiedy byli na życiowych zakrętach. Pozzo będąc sparaliżowanym potrzebował opiekuna, a Sellou był złodziejaszkiem, który tyle co wyszedł z więzienia i chodził zwyczajnie po podpisy, świadczące o tym, iż jest bezrobotnym. To, co porusza i co jest najpiękniejsze, to jest po pierwsze fakt, że obaj Panowie mają wobec siebie dług wdzięczności. Po drugie natomiast to, że Abdel Sellou, rozbójnik i złodziejaszek znalazł w osobie "tego paralityka"/"kaleki" (jak go początkowo nazywał) przyjaciela na wiele lat. Z wzajemnością.
Jeżeli miałabym polecić tą historię - jak najbardziej polecam, według mnie jednak lepiej zacząć od tej książki, a dopiero potem poznać "Drugi oddech". Obie są dobre, ale dla mnie ta książka była bardziej wzruszająca/poruszająca. A wiecie co w niej jest najlepsze? Jej puenta. Jaka i dlaczego taka, a nie inna: dowiedzcie się z lektury tej książki.
Książka jest napisana w poważnym tonie, jednak autor w niektórych fragmentach staje się zabawny. Dzieje się tak głównie wtedy, gdy opisuje zabawne sytuacje. Bo jego znajomość z Panem Pozzo to niekiedy chwile smutku i gorszych dni, a niekiedy chwile pełne humoru.
To, co w tej książce widać (i co widać ogólnie w całej historii), to fakt, iż obaj mężczyźni odnaleźli siebie kiedy byli na życiowych zakrętach. Pozzo będąc sparaliżowanym potrzebował opiekuna, a Sellou był złodziejaszkiem, który tyle co wyszedł z więzienia i chodził zwyczajnie po podpisy, świadczące o tym, iż jest bezrobotnym. To, co porusza i co jest najpiękniejsze, to jest po pierwsze fakt, że obaj Panowie mają wobec siebie dług wdzięczności. Po drugie natomiast to, że Abdel Sellou, rozbójnik i złodziejaszek znalazł w osobie "tego paralityka"/"kaleki" (jak go początkowo nazywał) przyjaciela na wiele lat. Z wzajemnością.
Jeżeli miałabym polecić tą historię - jak najbardziej polecam, według mnie jednak lepiej zacząć od tej książki, a dopiero potem poznać "Drugi oddech". Obie są dobre, ale dla mnie ta książka była bardziej wzruszająca/poruszająca. A wiecie co w niej jest najlepsze? Jej puenta. Jaka i dlaczego taka, a nie inna: dowiedzcie się z lektury tej książki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz