Książka jest podzielona na zatytułowane części, a każda z nich ma krótsze, bądź dłuższe rozdziały, przy czym nawet najdłuższy rozdział nie jest bardzo długi. Nie tylko długość rozdziałów sprawia, że czyta się tę historię szybko. To także ciekawa fabuła, gdzie Autor pomału odkrywa kolejne karty historii, zgrabnie łącząc je w całość. Dzięki temu historie Olgi, Igora, Mikołaja, Ludmiły, Marzeny, Klemensa i Antoniego z każdym nowym rozdziałem nabierają kształtu. Autor przeplata życie i śmierć, miłość i rozpacz, smutki, radości, tęsknoty, pochylając się nad każdą osobną postacią, nad jego/jej emocjami, mniejszymi bądź większymi życiowymi dramatami.
O tym, jak potoczą się losy bohaterów, należy dowiedzieć się z treści książki, dlatego nie opowiem tu wielu szczegółów, by nie niszczyć nikomu lektury. Poza tym "Nikt nie idzie" to książka z gatunku tych, które skłaniają do wielu przemyśleń, refleksji, do zatrzymania się na chwilę w biegu codzienności. Jej treść jest zbyt rozbudowana, aby streścić ją w paru słowach. Po prostu trzeba ją poznać.
Cieszę się, że mam książkę na półce. Muszę znaleźć dla niej czas.
OdpowiedzUsuńWarto ją przeczytać 🙂
UsuńCzytałam. Ta książka zrobiła na mnie wielkie wrażenie.
OdpowiedzUsuńMnie pozytywnie zaskoczyła. Myślałam, że spędzę z nią trochę czasu, a okazało się, że książka "sama się czytała" - tak mnie wciągnęła tą historia
UsuńZainteresowała mnie
OdpowiedzUsuń👍🏻😊
UsuńGdyby nie Twoja recenzja, nie zwróciłabym na nią uwagi.
OdpowiedzUsuń